Thorgal: Tarcza Thora

Magia połączona z prawdziwą przygodą - myślałam, że wolę bardziej przyziemne odcinki, jednak "Tarcza Thora" pozytywnie mnie zaskoczyła. Przygody Jolana w Międzyświecie i Asgardzie tchną świeżością, a dodatkowy wątek Czerwonych Magów działających w wiosce Thorgala sprawia, że część ta stała się jedną z moich ulubionych.

Wielki plus za towarzyszy/adwersarzy Jolana, każdy jest inny, część butna i niemożliwa, część opanowana i myśląca, a Jolan... jest po prostu synem Thorgala, a to mówi samo za siebie.

Nie mogę się doczekać rozwinięcia wątku Aniela.

Magia połączona z prawdziwą przygodą - myślałam, że wolę bardziej przyziemne odcinki, jednak "Tarcza Thora" pozytywnie mnie zaskoczyła. Przygody Jolana w Międzyświecie i Asgardzie tchną świeżością, a dodatkowy wątek Czerwonych Magów działających w wiosce Thorgala sprawia, że część ta stała się jedną z moich ulubionych.

Wielki plus za towarzyszy/adwersarzy Jolana, każdy...

Przyjemny powrót do Thorgala po dłuższej przerwie. Jak zwykle wizualnie bez zarzutów, a nawet wręcz przeciwnie, kadry świetne. Fabularnie ciąg dalszy z ciekawymi pomysłami i rozwiązaniami.
Bardzo dobry tom.

Przyjemny powrót do Thorgala po dłuższej przerwie. Jak zwykle wizualnie bez zarzutów, a nawet wręcz przeciwnie, kadry świetne. Fabularnie ciąg dalszy z ciekawymi pomysłami i rozwiązaniami.
Bardzo dobry tom.

Dojrzały wygląd Jolana na okładce i soczystość barw całego komiksu sprawiają, że przynajmniej wizualnie jest przyjemny, za co w mojej łaskawości daję wyższą ocenę, niż zasługuje na to fabuła.
Fabularnie w dalszym ciągu mamy rozszczepienie na dwa wątki: z jednej strony Jolan w Hogwarcie, z drugiej strony Czerwoni Magowie chcą odzyskać swego mistrza, który ma się odrodzić w małym Anielu. Drugi wątek ze względu na potencjał emocjonalny jest bardziej uderzający (jednak trochę szkoda Thorgala i Aaricii, bo już myśleli, że nareszcie będą mieli spokój),chociaż i tu pojawia się głupawe rozwiązanie z duszą Kahaniela starzejącą się w podwójnym tempie chyba tylko po to, by natychmiastowo wzmóc napięcie - scenarzyście chyba przestał się podobać pomysł z czekaniem do 10. urodzin Aniela, aż odrodzi się w nim jego dziadek-czarnoksiężnik.
Wątek Jolana kontynuuje konwencje kreskówkowe, bohaterowie zostają wysłani do Asgardu po magiczną znajdźkę, inni wybrańcy Manthora zostają rozwinięci wyłącznie o supermoce nie wiadomo skąd, nie dowiadujemy się natomiast praktycznie nic o ich pochodzeniu. Jest trochę tarć, ale potem Jolan zdobywa znowu Puchar Domów i Dumbledore mu gratuluje, wszyscy się cieszą. Armia Manthora złożona z ożywionych lalek też ujmuje temu wątkowi gravitas, chociaż wypada przynajmniej sympatycznie.

Dojrzały wygląd Jolana na okładce i soczystość barw całego komiksu sprawiają, że przynajmniej wizualnie jest przyjemny, za co w mojej łaskawości daję wyższą ocenę, niż zasługuje na to fabuła.
Fabularnie w dalszym ciągu mamy rozszczepienie na dwa wątki: z jednej strony Jolan w Hogwarcie, z drugiej strony Czerwoni Magowie chcą odzyskać swego mistrza, który ma się odrodzić w...

Jeden z tych "Thorgali", w których sam Thorgal nie jest postacią pierwszoplanową. Dla mnie jest to prawie jednoznaczne ze stwierdzeniem "ech, kiedyś to było..." Innymi słowy - super, że saga trwa, łykał będę kolejne części, bez względu na poziom, bo bohatera z czasów dzieciństwa nie zdradzę, choć pięćdziesiątkę mam już na karku. Niestety, najnowsze części opowieści utwierdzają mnie jednak tylko w przekonaniu, ze to już zaledwie namiastka tego, co dała mi "Zdradzona czarodziejka" (czyli pierwsza historia z tego uniwersum). Być może to nie tylko wina nowych autorów, ale i czasów, które się zmieniły i pewnie też mojego wieku. Stąd też moja tolerancja dla najnowszych przygód Wikinga z Gwiazd. Inaczej być może, w końcu on jest jeszcze starszy niż ja - szacunek się należy.

Jeden z tych "Thorgali", w których sam Thorgal nie jest postacią pierwszoplanową. Dla mnie jest to prawie jednoznaczne ze stwierdzeniem "ech, kiedyś to było..." Innymi słowy - super, że saga trwa, łykał będę kolejne części, bez względu na poziom, bo bohatera z czasów dzieciństwa nie zdradzę, choć pięćdziesiątkę mam już na karku. Niestety, najnowsze części opowieści...

Jest dobrze i chyba nic ponadto. Graficznie lepiej lub to ja się przyzwyczajam :)

Zauważyłeś okładkę? Jolan to już mężczyzna! I gra tu pierwsze skrzypce - dokładnie tak jak w albumie. Thorgal pojawia się, ale nie sposób odnieść wrażenie, że Sente chce się pożegnać z postacią wymyśloną nie przez niego. Kwestia ostatecznego pożegnania nieuchronnie wisi w powietrzu (choć jest niemiłosiernie przeciągana).

Upewniam się, że powrotu do tej części serii w moim wykonaniu nie będzie.

Razi "Oczywiście, że ROZUMIĘ" - podczas rozmowy z Aaricią (strona 8). Szkoda :/

Jest dobrze i chyba nic ponadto. Graficznie lepiej lub to ja się przyzwyczajam :)

Zauważyłeś okładkę? Jolan to już mężczyzna! I gra tu pierwsze skrzypce - dokładnie tak jak w albumie. Thorgal pojawia się, ale nie sposób odnieść wrażenie, że Sente chce się pożegnać z postacią wymyśloną nie przez niego. Kwestia ostatecznego pożegnania nieuchronnie wisi w powietrzu (choć jest...

Pikowanie trwa, pikowanie trwa, gdyby nie sentyment nie czytałbym ja. I tak dalej......tralalalalalaaaa.

Pikowanie trwa, pikowanie trwa, gdyby nie sentyment nie czytałbym ja. I tak dalej......tralalalalalaaaa.

Nie jest to już może taka petarda jak „Ja, Jolan”, ale nadal wysoki poziom jest podtrzymywany, tak graficznie, jak i fabularnie. Bardzo dobrze sprawdza się ta rozpoczęta w poprzedniej części dwuwątkowość narracji, podział na Northland i Międzyświat - opowieść nabrała dawno niewidzianego dynamizmu. Znakomite są te kukiełki Manthora, nie wiem czy pomysł na nie jest dziełem Sentego, Rosińskiego czy może jeszcze van Hamme’a, ale naprawdę ta szmaciana armia wygląda kapitalnie. No i cała ta afera z Czerwonymi Magami wygląda obiecująco.

Nie jest to już może taka petarda jak „Ja, Jolan”, ale nadal wysoki poziom jest podtrzymywany, tak graficznie, jak i fabularnie. Bardzo dobrze sprawdza się ta rozpoczęta w poprzedniej części dwuwątkowość narracji, podział na Northland i Międzyświat - opowieść nabrała dawno niewidzianego dynamizmu. Znakomite są te kukiełki Manthora, nie wiem czy pomysł na nie jest dziełem...

Kontynuacja historii z poprzedniego tomu. Jolan w między świecie dąży do zastania wybrańcem. Aby tego dokonać musi dokonać rzeczy niemożliwych, dla zwykłego człowieka, i zapanować nad swoimi towarzyszami.
Thorgal w tym czasie cieszy się spokojnym życie w wiosce, ale nie tak długo jak by sobie tego życzył.

Kontynuacja historii z poprzedniego tomu. Jolan w między świecie dąży do zastania wybrańcem. Aby tego dokonać musi dokonać rzeczy niemożliwych, dla zwykłego człowieka, i zapanować nad swoimi towarzyszami.
Thorgal w tym czasie cieszy się spokojnym życie w wiosce, ale nie tak długo jak by sobie tego życzył.

Od poprzedniego albumu (zeszyt 30 „Ja, Jolan”),od którego scenariusz do Thorgala zaczął pisać Yves Sente można powiedzieć, że mamy już dwóch głównych bohaterów a akcja przeplata się pomiędzy ich przygodami. Thorgala i Jolana.

Od poprzedniego albumu (zeszyt 30 „Ja, Jolan”),od którego scenariusz do Thorgala zaczął pisać Yves Sente można powiedzieć, że mamy już dwóch głównych bohaterów a akcja przeplata się pomiędzy ich przygodami. Thorgala i Jolana.

Jolan ma w sobie tyle charyzmy co ojciec - czyli w ogóle. W tym tomie momentami jest zdecydowanie za dużo gadania. Poza tym wszystko spójne z kilkoma poprzedniczkami - kompletnie niezajmująca historia

Jolan ma w sobie tyle charyzmy co ojciec - czyli w ogóle. W tym tomie momentami jest zdecydowanie za dużo gadania. Poza tym wszystko spójne z kilkoma poprzedniczkami - kompletnie niezajmująca historia